Կար չկար մի տղա կար։ Օրերից մի օր, նա որոշում է, որ պետք է իր տան համար թեյնիկ գնի։ Խանութում վաճարողը ասաց.
-Ողջույն, ինչո՞վ կարող եմ օգտակար լինել։
-Ողջույն, ես կուզենաի ինձ խորուրդներ տաք, թե, որ թեյնիկն է ամենից լավը։
-Այս թեյնիկը, նրան անվանում ենք խաբարբզիկ թեյնիկ։
-Կներեք, իսկ ինչո՞ւ խաբարբզիկ։
-Դե չենք կարող բացատրել։
-Լավ, դե էդ դեպքում ես գնում եմ — Ասաց տղան և գնեց։ Երբ արդեն տանն է լինում, նա թեյնիկը դնում է խոհանոցում և հենց այդ պահին նրան զանգ է գալիս գործերի հարցերով.
-Ալո, բարև ձեզ, խոսում է տնորենը։ Այսօր մենք լիքը հաճախորդներ ունենք, շտապ արի՛ էստեղ, սպասում եմ։ -Ասացին նրան գործից։
Նա միանգամից սրսգ պատրաստվեց և գնաց աշխատանքի։ Երբ դուռը շրխկացրեց շտապելուց թեյնիկն ու բոլոր խոհանոցային պարագաները աչքեր և բերան ունեցան։ Քանի, որ թեյնիկը կանգնած էր տապակայի կողքը, տապական ծանոթացրեց բոլորին թեյնիկի հետ։ Նրանք նստեցին իրար կողք և թեյնիկը սկսեց պատմել միփոքր իր մասին.
-Ես խաբարբզիկ թեյնիկն եմ — Ասաց թեյնիկը։
-Իսկ ինչո՞ւ խաբարբզիկ — Հարցրեցին նրանք բոլորով միասին։
-Դե որովհետև ինձ էդպես խանութի աշխատողներն են անվանել — Ասաց նա և նստեց։
Էդպես խոսեցին, խոսեցին և բոլորը գնացին իրենց գործերով։ Մեկել հանկարծ՝ չրխկ, գդալը ջարդեց ամանն և ասաց.
-Վայյ, այս ինչ արեցի ես, կրակն ընկա։ Բայց, որ խնթրեմ կարո՞ղ էք ոչմեկդ տիրոջը չասել։
-Այո, իհարկե — Ասացին բոլորը, իսկ թեյնիկը լուռ մնաց։ Երբ տերը տուն վերադարձավ, նա նկատեց, որ ամանը ջարդված է։ Նա շատ զարմացավ, մինչ տեսնելը, որ պատուհանը բաց էր թողել։
-Երևի քամին է ջարդել — Մտածեց նա։
Ոչ — Ասաց թեյնիկը այն կողմից — Սա գդալն է ջարդել — Ասաց նա և լռեց։ Տերը ապշած էր, բայց թեյնիկը նրան ամեն ինչ պատմեց, որ նրանք բոլորնել խոսել գիտեն — Տերն հանգստացավ և գնաց քնելու։ Երբ նա քնեց գդալը սկսեց.
-Ինչո՞ւ, ինչո՞ւ դու խաբար տվեցիր — Ասաց գդալը և սկսեց լաց լինել։
Երբ թեյնիկնել քնեց բոլորը հավագվեցին և սկսեցին փսփսալ։
-Ես հասկացա, թե ինչու է նրա անունը խաբարբզիկ թեյնիկ — Ասաց գդալը։
-Ինչո՞ւ — Հարցրեցին բոլորը։
Որովհետև նա միշտ ամեն ինչ խաբարբզիկում է։
Էդպես բոլորը հասկացան և փորձեցին զգույշ լինել, որ խաբարբզիկություն չանի թեյնիկը։